สวัสดีชาวโลก – -‘

Welcome to WordPress.com. This is your first post. Edit or delete it and start blogging!

ตำนานเซ็งเป็ด

 

ตำนาน "เซ็งเป็ด"   อันที่มาที่ไปของคำว่าเซ็งเป็ดนั้น ไม่เป็นที่แน่ชัดนัก ต่างถิ่น ต่างที่ ก็ต่างร่ำลือกันไปต่างๆนาๆ ตามหลักฐานในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา พบว่า "เซ็งเป็ด" คือเรื่องราวชวนหวาดเสียวของชายเหนือชาย ในเว็บบอร์ดโบราณชื่อดังแห่งหนึ่งในประเทศไทย .. บ้างก็ว่า "เซ็งเป็ด" คือ คำพูดทอดถอนใจ ที่ใช้เวลาทีมฟุตบอลที่มีสัตว์ปีกเป็นโลโก้ประสบกับความพ่ายแพ้… บ้างก็ว่า "เซ็งเป็ด" เป็นอากับกริยาของชายใจกล้า แอบที่ไปมีจั๊กก่ะเดี๋ยมกับเป็ด ( เฮ้ย ! นั่นมันเย็ดเป็ดไม่ใช่รึ !! ) หากแต่แท้จริงนั้น คำว่า "เซ็งเป็ด" นั้นมีตำนานเล่าขานมามากกว่า 100 ปีแล้ว ตามตำนานกล่าวไว้ว่า…. เจ้าพ่อไผ่สุ่ยเอี้ยมีภรรยาชื่อไผ่เสี่ยวเมิ่น ซึ่งเจ้าพ่อไผ่สุ่ยเอี้ยรักและทนุถนอมมาก แต่แล้ว… ไผ่เสี้ยวเมิ่นกลับไปคบชู้สู่ชายกับฮัวซวี่เฉิน เจ้าพ่อไผ่สุ่ยเอี้ยรู้เข้าจึงโกรธมาก จึงได้สาปให้ทั้งสองคนกลายเป็นเป็ด และนำทั้งสองตัวมาต้มแกงกับซีอิ๊วหวานและเครื่องสมุนไพรมากินให้หายแค้น ด้วยเหตุนี้ หากใครจะไปบนบานอะไรกับเจ้าพ่อไผ่สุ่ยเอี้ย จะต้องนำเป็ดมาเป็นเครื่องเซ่นไหว้เสมอ และเหตุนี้เอง ในศาลเจ้าพ่อไผ่สุ่ยเอี้ยจึงมีแต่เป็ดอยู่เต็มไปหมด ทั้งแบบต้มทั้งตัวและหั่นเป็นชิ้น ในละแวกศาลเจ้าพ่อไผ่สุ่ยเอี้ย มีสลัมอยู่แห่งหนึ่ง ซึ่งทุกเย็นลูกศิษย์ศาลเจ้าพ่อจะนำเป็ดที่ผ่านพิธีลาเครื่องเซ่นไหว้ ไปมอบให้กับชุมชนสลัมเป็นประจำ ทุกคนในชุมชนนั้นก็ได้รับประทานเป็ดจนอิ่มหนำสำราญทุกวัน แต่เมื่อเวลาผ่านไป เจเนอเรชั่นจากรุ่นสู่รุ่น ลูกเด็กเล็กแดงก็เริ่มเอียนกับเป็ดมากขึ้นทุกที เพราะมันไม่มีอะไรอย่างอื่นเลย นอกจากเป็ดต้ม เป็ดต้ม เป็ดต้ม และก็เป็ดต้ม วนเวียนอยู่แบบนี้ทุกมื้อทุกวัน หลังจากนั้นเป็นต้นมา พอรถตู้จากศาลเจ้าไผ่สุ่ยเอี้ยขับมาจอดตรงหน้าชุมชนสลัมเมื่อไหล่ คนที่อยู่แถวนั้นก็พูดบ่นเสมอว่า "เป็ดอีกแล้ว เซ็งจังว่ะ" แต่ก็ได้แค่บ่น เพราะถ้าไม่เอาก็หมายความว่าไม่มีอะไรจะกิน ด้วยเหตุนี้ จึงเป็นที่มาของคำว่า เซ็งเป็ด ซึ่งมีความหมายว่า สิ่งที่น่าเบื่อหรือน่าผิดหวังแต่ต้องเผชิญกับมันอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ป.ล. แกงที่เจ้าพ่อไผ่สุ่ยเอี้ยได้นำไผ่เสี่ยวเมิ่นกับฮัวซวี่เฉินมาต้มกิน มีชื่อว่า "แกงพิโรธ" แต่พอนานไป คนไทยก็ออกเสียงเพี่ยนเป็น "แกงพะโล้" ตั้งแต่นั้นมา ……………. คุณจะเชื่อในตำนานบทนี้หรือไม่เป็นสิทธิ์ของคุณ ( เชื่อก็จี้แล้ว … )

ความสุขเล็ก ๆ

 

ความสุขครั้งนี้เริ่มต้นวันที่ 18 มิถุนายน 2552 …ที่ห้างแหลมทองบางแสน... หลังจากที่กินข้าวมื้อกลางวันของวันนี้เสร็จ  กิจกรรมต่อไปคือการเดินซื้อของเล็กน้อย ณ.ห้างสรรพสินค้าที่ใหญ่ที่สุดในภาคตะวันออก  ห้างนั้นคือห้างแหลมทอง (ใส่ใช่เยอะ) แต่แล้วสายตาก้อต้องสะดุดกับแผ่นหลังของคนคนหนึ่งที่คุ้นตาของเราเป็นอย่างมาก ด้วยความอยากรู้ว่าแผ่นหลังนี้คือใคร  และแล้วเค้าคนนั้นก้อหันมา  ใช่เค้าคนนั้นจิง ๆ ด้วย ในที่สุดเราต้องทำสิ่งที่เราได้สัญญาไว้กับตัวเองแล้วใช่ไหม?  สิ่งที่อยากทำมาตลอด 3 ปี ในวันนี้เราต้องทำให้มันเป็นจริงซักที และแล้วปฏิบัตการล่าฝันก้อเริ่มขึ้น  เค้าคนนั้นได้เดินละสายตาเราออกไปจากมุมกาแฟเล็ก ๆ แต่เราจะให้เป้นอย่างนั้นเหรอ ไม่หรอกเราต้องทำอะไรซักอย่าง  พี่เอสุดสวยคือพี่ที่ออฟฟิตเป็นตัวช่วยเราในครั้งนี้ ไม่น่าเชื่อการขอเบอร์ใครซักคนมันช่างยากเย็นเสียกระไร  ตอนนั้นหัวใจแทบหยุดเต้นเลยให้ตาย  ไม่น่าเชื่อว่าตัวเราจะกล้าทำได้ขนาดนี้ ตลอดเวลา 3 ปีกว่าที่เราแอบปลื้มเค้าคนนั้น  วันนี้แล้วซินะที่เราได้ยินเสียงของเค้าคนนั้น เป็นครั้งแรกของเรา  เท่านี้เราก้อดีใจมากแล้วถึงจะไม่สมหวังก้อตาม แต่ไม่เป็นอย่างนั้น  เราเริ่มการสนทนากัน (ซึ่งเราเป็นคนเริ่มต้น) ได้ซักพัก… เราก้อได้สิ่งที่เราคิดว่าไม่น่าจะได้  เค้าคนนั้นยินดีให้เบอร์กับเราด้วย แค่นี้หัวใจก้อพองโตมากมาย  มือที่เคยใช้การได้ปกติก้อเริ่มสั่นกับการกดเบอร์ของเค้าคนนั้น ไม่น่าเชื่อว่าเราจะกล้าทำได้ขนาดนี้นะ แต่อย่างน้อยเราก้อมีความสุขมากมาย  ที่อย่างน้อยชีวิตหนึ่งเราก้อได้ทำในสิ่งที่เราอยากทำ ถึงแม้ในอนาคตจะไม่เป็นอย่างที่เราหวังลม ๆ แล้ง ๆ ไว้  แค่นี้ชีวิตเราก้อมีความสุขมากแล้ว ขอบคุณจิง ๆ ขอบคุณสำหรับความกล้าครั้งนี้  และขอขอบคุณ คุณพี่เอเป็นอย่างมาก

ความรักกับรองเท้า

 

….. ความรักกับรองเท้า…  นิยามความรักของคุณคืออะไร…. ส่วนของเรา…ความรัก ก็เหมือนกับ "รองเท้า" รองเท้าแตะส่วนมากขายตามร้านทั่วไปดังนั้นเวลาเราไปเห็นก็ ไม่เคยจะนึกสนใจมีคนเสนอขายให้ราคาถูกๆ ก็ไม่เคยคิดจะซื้อ แต่พอจำเป็นเข้าจริงๆ ก็ต้องไปซื้อมาแก้ขัดก่อนอยู่ดี รองเท้าบางคู่สบายใหม่ๆ อาจรู้สึกสบายแต่ถ้าใส่นานๆ เข้า อาจจะรู้สึกว่ารองเท้าคู่นี้ไม่เหมาะกับเรา อยากจะถอดทิ้งเสียเหลือเกิน รองเท้าบางคู่ลองใส่ที่ร้านแล้วรู้สึกแปลกๆ อาจมีบ้างที่คับไป หรือ หลวมไป แต่ใครจะรู้ว่าบางทีพอใส่ไปซักพัก หนังอาจจะขยายพอดีกับเท้าของเราจนรู้สึกว่าดีเหลือเกิน ที่ตอนนั้นตัดสินใจเลือกคู่นี้ รองเท้าบางคู่ ดูภายนอกอาจตลกแต่พอใส่แล้ว อาจจะรู้สึกดีก็ได้   รู้มั๊ยว่าบางทีเมื่อมันมาอยู่คู่กับเท้าของเรา อาจจะทำให้ทั้งเท้าของเราและรองเท้าดูดีผิดหูผิดตาไป ส่วนรองเท้าคู่ไหนที่เห็นคนอื่นใส่แล้วดูดี ก็ไม่แน่เสมอไปว่ามาอยู่กับเราแล้วจะดีเหมือนอยู่กับคนอื่น ….เคยเจอมั๊ย…ใครที่มีรองเท้ามากมายเกินความจำเป็น เขาเหล่านั้นก็คงจะไม่รู้ว่าคู่ไหนเป็นคู่โปรด ตราบเมื่อเค้าได้เสียรองเท้าคู่นั้นไป ซึ่งมันก็อาจจะสายไปเสียแล้วที่จะทวงคืน   แล้วรองเท้าตามโรงแรมล่ะ รองเท้าสาธารณะเหล่านั้นที่ได้ผ่านเท้าของผู้คนมามากมาย บางคู่อาจยังใหม่  บางคู่อาจดูโทรม ส่วนบางคู่อาจจะนำพาโรคมาสู่ผู้ที่ใส่  แต่รองเท้าสาธารณะเหล่านี้ มีความเหมือนกันอยู่อย่างนึงคือ ยากมากจนเรียกว่าแทบจะไม่มีเลย ที่จะมีคนมาขอซื้อเป็นเจ้าของ นอกเสียจากซื้อไว้ดูเล่น ซึ่งก็จะไม่มีทางได้สัมผัสกับ ความรัก ระหว่างเจ้าของกับรองเท้า…เฮ้อ…น่าสงสาร….   …รองเท้าที่เหมาะกับเรา หาไม่ยาก และไม่ง่าย แต่ถ้าเดินไปแล้วเจอคู่ที่ถูกใจ  อยากบอกว่า ให้รีบตัดสินใจซื้อ ก่อนที่จะถูกคนอื่นมาชิงตัดหน้าไปก่อน ซึ่งรองเท้าคู่นั้นอาจจะเป็นคู่เดียวในโลกที่เหมาะกับเรามากที่สุดก็ได้   ส่วนรองเท้าบางคู่ที่ไม่เหมาะกับเรา ใส่แล้วไม่รู้สึกสบาย ขอแนะนำว่าอย่าพยายามใส่ต่อไปอีกเลย มีแต่จะทำให้เราทรมาน เพราะในที่สุดเราก็ต้องโยนมันทิ้งไปอยู่ดี     ..รองเท้าสมัยใหม่ ดูแล้วกิ๋บเก๋ แต่รองเท้าสมัยเก่าใส่แล้วก็ดูดีไปอีกแบบ จะสมัยไหนก็ช่าง ขอให้ใส่แล้วสบายที่สุด แล้วเมื่อเจอแล้วจงใส่มันอย่างถะนุถนอม จะได้อยู่กับเราไปนานเท่านาน   แต่ที่แน่ๆ…คุณจะไม่มีวันได้รู้หรอกว่ารองเท้าคู่ไหน เหมาะกับคุณที่สุดจะเมื่อคุณได้ลอง ใส่มันเท่านั้น ..วันนี้คุณได้เจอรองเท้าที่คุณคิดว่าเหมาะกับคุณที่สุดหรือยัง.. พยายามเสาะหาต่อไปเถอะนะ   เราเชื่อว่าซักวันคุณจะได้เจอรองเท้าคู่ที่ดีที่สุดสำหรับคุณอย่างแน่นอน… …อย่าเลยนะ…อย่าพยายามเดินเท้าเปล่าเลย เพราะบนถนนมีสิ่งที่เป็นอันตรายต่อเท้าของคุณมากมาย หารองเท้าซักคู่มาใส่ป้องกันก่อนดีกว่า แม้ว่าคู่นั้นอาจจะยังไม่ใช่คู่ที่ดีที่สุดสำหรับคุณก็ตาม… แล้วซักวันนึง คุณก้อจะเจอคู๋ที่ดีที่สุดที่คุณอยากจะใส่มันตลอดไป

พอเพียง เพียงพอ

 

พอเพียง…เพียงพอ   แก่นแท้ของชีวิตที่พอเพียง… หาใช่การถอยหลังเข้าคลอง หาใช่นิยามความเชย ที่คนรักวัตถุนิยมแอบคิดอยู่ในใจ หากแต่คือการใช้ชีวิตอย่างมีเหตุผล และพอประมาณเพียงความสุขขั้นพื้นฐาน บางครั้งคนที่ได้ครอบครองกระเป๋าใบละ  หลายหมื่น ก็ไม่ได้บ่งบอกอะไรนอกจากรสนิยมของเจ้าของ (ที่ดีหรือเปล่า ? คงเป็นอื่นเรื่องหนึ่ง)  บางครั้งคนที่ได้ครอบครองกระเป๋าใบละ 5 หมื่น ก็ไม่ได้บ่งบอกอะไรนอกจากรสนิยมของเจ้าของ (ที่ดีหรือเปล่า?คงเป็นอีกเรื่องหนึ่ง)  ผู้คนเดินขวักไขว่สวนกันไปมาอย่างรีบเร่งจนลืมมองท้องฟ้า ลืมมองคนที่เดินผ่าน มองเข้าไปลึก ๆ แล้ว คนเราก็เพียงแค่วิ่งตามความสุขที่อยู่บั้นปลายชีวิตเท่านั้น ด้วยความเชื่อที่ถูกฝังแน่นอยู่ในหัวว่า  ชีวิตที่ต้องทำงาน และดิ้นรนแก่งแย่งเท่านั้นจึงจะอยู่รอดปลอดภัยในภายภาคหน้า บางคราวัตถุที่เป็นเพียงสัญลักษณ์แห่งความสุขที่มนุษย์อุปโลกน์ขึ้นมา ก็เป็นเพียงแค่ความฉาบฉวยครั้งคราว ลมพัดก็ปลิวไปตามลม นอกจากจะไม่ยั่งยืนอยู่ทนยังมาเอาจิตวิญญาณเราไปด้วย          ความสุขที่ยั่งยืน… ไม่ได้อยู่ไกลจนถึงขนาดต้องวิ่งตาม ทุกอย่างอยู่ที่ใจ เพียงแค่เก็บเกี่ยวและเดินช้า ๆ  เพื่อลองฟังเสียงหัวใจเต้นดูบ้าง ชีวิตที่ฟูฟ่าที่ว่าดีนักหนานั้น   ไม่ใช่วิถีดีที่เหมาะสมอย่างยั่งยืนแต่อย่างใด สุขแบบตูมตามครั้งเดียว  แล้วหาไม่ได้อีกเลยตลอดชีวิต หรือจะสู้สุขทีละนิด แต่สุขนาน ๆ ได้  ปรับเปลี่ยนวิถีชีวิตที่เคยหรูหรา มาสู่วิถีสามัญที่ยั่งยืนดีกว่า….        โดยสารอย่างหรูหรา … หรือแค่ถึงที่หมายหลายคนมีรถยนต์ไว้ใช้งานจริง  ๆ แต่ก็มีอีกหลายคนมีรถยนต์เป็นเพียงเฟอร์นิเจอร์  ประดับบารมี  ประโยชน์ของมันที่แท้แค่เพียงส่งเราถึงที่หมายในแต่ละวัน  แต่สิ่งที่ต้องแลกคือน้ำมันอันแพง  ประหนึ่งทองกับมลพิษที่ต้องพ่นระบายออกไปในอากาศ  หากมองถึงเพียงประโยชน์และหน้าที่ของรถยนต์   นั่งรถโดยสารประจำทางก็เหมือนกัน ถึงที่หมายได้เหมือนรถยนต์ แม้จะต้องแลกด้วยเหงื่อเพียงเล็กน้อย  และอาจต้องตื่นเช้ามากกว่าเดิม ได้เดินมากขึ้น  แต่สิ่งที่ได้คือ แข็งแรงขึ้น  เห็นโลกมากขึ้น   เพราะบนรถเมล์มีผู้คนทุกระดับประทับใจ ประหยัดขึ้น  ทำให้การจราจรในเมืองหลวงแออัดน้อยลง มลพิษน้อยลง  ขึ้นรถเมล์ รถไฟฟ้าไม่ได้ลำบากยากเข็ญเกินกว่าแรงเราจะรับไหว  เป็นเพียงหนึ่งในกิจวัตรประจำวันที่ต้องพบเจอทุกวันเป็นเรื่องธรรมดา        กินแค่อยู่ หรือมีชีวิตอยู่เพื่อเอาแต่กิน…  บางคนมีความสุขกับการได้กินของแพง  กินของนอก  ทั้งที่รสชาติและคุณค่าไม่ได้แตกต่างกัน  ปรับเปลี่ยนวิถีชีวิตกินเพียงอิ่ม แต่ครบถ้วนไปด้วยคุณค่าสารอาหารที่จำเป็นในชีวิต   บริโภคอย่างพอเพียง เพื่อให้ชีวิตอยู่ได้อย่างเพียงพอ   ของแพงไม่ได้แปลว่าอร่อย ภัตตาคารหรูไม่ได้แปลว่าสะอาดกว่าฝีมือของแม่ ลองปลูกพืชผักสวนครัวกินเองดูบ้าง  คุณอาจพบว่า เวลากินผลผลิตจากมือตัวเอง  ความภาคภูมิใจนั้น เป็นอาหารที่อร่อยที่สุดที่หากินที่ไหนไม่ได้ในโลก        ช้อปปิ้งคือชีวิต… คิดผิดมหันต์  แต่ละเดือน ๆ ค่าใช้จ่ายที่เพิ่มเติมมาในบัตรเครดิต คือการรูดซื้อเสื้อผ้า  ของประดับที่ไม่จำเป็นเลย  ในชีวิต ลองพินิจดู  รางวัลชีวิตที่แท้จริงที่คุณควรปรนเปรอตัวเอง    ไม่ได้มีอยู่แค่ในห้างสรรพสินค้า ตัดค่าใช้จ่ายในชีวิตที่ไม่จำเป็น  ที่รังแต่จะทำให้ชีวิตคุณรกรุงรัง ซื้อของเท่าที่จำเป็น ไม่ใช่เพียงในยุคน้ำมันแพง แต่ทุกยุคทุกสมัย  เรื่องประหยัดเป็นเรื่องฉลาดที่คนเราควรหัดไว้ให้เป็นนิสัย ใช้เงินประหยัด ไม่ได้หมายความว่าไม่มีใช้ แต่หมายถึงใช้เงินให้คุ้มค่า  และมีประโยชน์สูงสุด        กลับสู่ธรรมชาติ…  ชีวิตฟู่ฟ่าในสังคมเมือง เป็นความโหวกเหวกท่ามกลางความโดดเดี่ยว ต่างคนต่างทำหน้าที่ ขวนขวายแก่งแย่งได้มาแทบบ้าตาย  หลายครั้งหลายคนอาจฉุกคิดได้ว่า  ตัวตนของคุณไม่ใช่แบบนี้ มองซ้ายเป็นตึก  มองขวาเป็นถนนที่เต็มไปด้วยควัน กลับคืนสู่ถิ่นฐานบ้านเกิด  หรือลองศึกษาธรรมชาติดูบ้าง    แรงบันดาลใจดี ๆ ในการใช้ชีวิตอาจมีมากขึ้น  มีคนเคยกล่าวไว้  มนุษย์เป็นส่วนหนึ่งของธรรมชาติ  กลับคืนเมื่อไหร่ก็ไม่มีวันขวยเขิน        ใช้ชีวิตอย่างสร้างสรรค์…  มีความคิดสร้างสรรค์เป็นอาวุธทางปัญญา เทรนด์การตลาดที่ร้อนแรง ก็ไม่อาจพรากเอาตัวตนของคุณกลมกลืนไปเป็นส่วนหนึ่งของการตลาดได้   มีวิจารณญาณในการบริโภค พูดง่าย ๆ คือ เลือกในสิ่งที่ชีวิตคุณต้องการ  ไม่ใช่มีคนบอกว่า ชีวิตคุณต้องมีแบบนั้น ต้องการแบบนี้          ‘พอใจ’ แล้ว ใจจะพอเพียง…   ภาคภูมิใจในสิ่งที่ตัวเองมีอยู่ คนไทยมีอะไรหลายอย่างที่ต่างชาติไม่มี แม้ในทางกลับกันเราก็อาจจะไม่มีในสิ่งที่เขาครบครัน ความไม่มีไม่ได้หมายความว่าขาด  บางคราก็อาจจะไม่เหมาะกับวิถีของเรา ระเบิดจากภายใน มองเรื่องเล็ก ๆ ใกล้ตัว  แล้วขยายวงสู่เรื่องใหญ่ ๆ ระดับชาติ ชีวิตก็ดำรงอยู่ได้อย่างที่ควรจะเป็น ไม่แก่งแย่ง ไม่แข่งขัน  เพียงช่วยเหลือเกื้อกูลกัน บ้านเราทำน้ำพริกอร่อย  ก็แบ่งปันให้ข้างบ้าน ขณะที่ป้าข้างบ้าน แกงรสชาติดี ก็แบ่งให้บ้านเราช่วยชิมบ้าง  หรือบางทีที่ไม่มีรถยนต์ขับ   อาจเป็นเพราะคุณไม่เหมาะกับการขับรถด้วยตัวเอง  สินค้าแบรนด์เนมก็อาจไม่เหมาะกับบุคลิกของคุณก็เป็นได้        แก่นแท้ของความสุข… ไม่มีขายที่ห้างสรรพสินค้า สั่งซื้อทางอินเทอร์เน็ตก็ไม่ขาย หัวใจที่เหนื่อยล้า เพราะมัวแต่วิ่งตามหาวัตถุ  ก็ไม่มีบริการสปาไว้บำบัด หากแต่ต้องปลูกรดน้ำพรวนดินใส่ปุ๋ย แล้วความสุขที่แท้ และยั่งยืนจะงอกงามตามวิถีธรรมชาติในหัวใจของคุณเอง. . . . .

 

คุยเคย…ทำใครหล่นหาย

 

	คุณเคยทำใครหล่นหาย…ไปจากชีวิตหรือเปล่า? เพื่อนที่ดีที่สุดคือ….. คนที่คุณสามารถนั่งอยู่ริมระเบียงด้วยกัน โดยไม่พูดอะไรกันซักคำ  แต่สามารถเดินจากไป ด้วยความรู้สึกเหมือนได้คุยกันอย่างประทั้บใจที่สุด + + + ใครหลายคนไม่กล้าเข้าไป ปลอบโยนให้คำปรึกษากับเพื่อน เพราะคิดว่าเราไม่รู้จะบอกเค๊ายังไง เพราะเราเป็นแค่เพื่อน "แต่ความจริงแล้ว…คุณเป็นตั้งเพื่อนต่างหาก" + + + วันที่คุณเข้มแข็งและแข็งแรงพอ อย่าลืมเป็นผู้ฟังที่ดีให้กับคนที่มีปัญหาด้วย "เอาไหล่ให้เค้าพิง เอามือให้เค้าจับ" 100 คำพูด ดี ดี ไม่เท่ากับ 1 สัมผัสที่มีค่าหรอกนะ + + + ก่อนที่วันนี้…คุณจะทำความรู้จักกับผู้คนใหม่ๆ อย่าลืมสำรวจตัวเองก่อนว่า ในช่วงเวลาที่ผ่านมา… "คุณทำใคร? หล่นหายไปจากชีวิตหรือเปล่า?"

 

ความรักของไส้เดือน

	…ความรักของไส้เดือน…    เจ้าไส้เดือน..น้อย คอยแหงนมองดอกไม้มานาน ในใจคิดว่า..ดอกไม้ช่างงดงาม …เจ้าดอกไม้..เจ้าก็ชื่นชมที่ผีเสื้อมาดอมดมทุกวัน ไม่เคย..ไม่เคยมองลงพื้นดิน ไม่รู้..ไม่รู้เลยว่ามีใครอีกคนที่คอย..รักยังจำได้ดี.. ตอนที่เจ้าดอกไม้เล็กอยู่..ไม่มีแรงอ่อนล้า..เจียนตาย เจ้าหนอน..กัดกินทั้งใบ..และหัวใจของเธอ ไส้เดือนตัวหนึ่ง..คอยมาพรวนดินเสมอดูแลอยู่ทุกวัน..ดอกไม้ไม่เคยรู้ เมื่อคราวเจ้าหนอนกลับมา..เป็นผีเสื้อโก้หรูดูเธอพอใจ แต่..ไส้เดือนเจ็บช้ำ เธอรู้รึเปล่า..เมื่อเธอเฉามันก็ไป เธอรู้รึเปล่า..เมื่อเธอเฉาไป ใครกันที่ห่วงเธอ และไม่ว่าเธอจะเป็นอย่างไรจะร่วงโรย..แห้งเหี่ยว ไส้เดือนไม่เคยรังเกียจเธอ..ไส้เดือนตัวนี้..รักเธอ จะอยู่กับเธอ……จนเป็นดินไปด้วยกัน

 

เกาะขาม

 

 

07/11/2550

16.45 น.

ออกเดินทางออกจากหนองมนบ้านเกิดมุ่งหน้าสู่สัตหีบกับ 9 ชีวิตนักศึกษา  ด้วยรถเมล์สาย 57 (กรุงเทพฯ-ระยอง)

บรรยากาศบนรถแน่ขนัดไปด้วยผู้คนมากมาย (สุดท้ายทุกชีวิตที่ขึ้นไปก้อต้องขึ้นไปยืน…….ยกเว้นนังเบ็นซ์)

รถวิ่งได้ประมาณ 15 นาที ถึงหน้าโรบินสันศรีราชา  กรูกับอีก 7 ชีวิตที่รอคอยการนั่งก้อได้นั่งซะที……..

ตลอดทางที่รถวิ่ง คนแม่งไม่รู้มาจากไหนขึ้นมาบนรถกันจนแน่นขนัด  แทบจะหายใจไม่ออก

ระหว่างทางมีเพื่อนคนหนึ่งเปิดกระทู้เรื่อง เซอร์ไพส์  พวกกรูเค้นจนได้ความลับเรื่องนั้นออกมาก 

นังหอยพัทยา…หล่อนกล้ามาก เรื่องเซอร์ไพส์ของหล่อนเป็นไงล่ะ  ฉันเซอร์ไพส์สุด ๆ 555+

(ฉันไม่คิดไรหรอก  แกล้งแก่ขำ ๆ นะ  แต่น้ำเสียงแก่น่าสงสารดีว่ะ  อยากเห็นหน้าตอนนั้นจิง ๆ)

 

19.00 น.

กรูกับเพื่อน ๆ ได้เข้าใกล้จุดหมายปลายทาง (โลตัสสัตหีบ)  ก้อคนมันไม่รู้จักทาง บวกกับคนบนรถแม่งก้อแน่น

พอดีตากูลายมองเห็นคล้าย ๆ ค่ายทหาร  กรูหันไปถามจิ "จิ ๆ นี่ใช่ น.ย. หรือป่าว?"  จิตอบว่าไรไม่รู้แต่หูกรูได้ยิน  "ใช่"

(น.ย. คือจุดที่ต้องลุกขึ้นไปยืนรอเพื่อจะลงรถ)

พอได้ยินเช่นกะนั้นแล้ว  กรูก้อหันไปหาเพื่อน ๆ ทันทีแล้วพูดว่า  "ปะลุกเร็วใกล้ถึงแล้ว (มั๊ง)"  ไม่รู้เพื่อนได้ยินแบบที่พูดไหม?

แต่…. ทุกคนก้อลุกขึ้นแล้วตามมาด้วยดี……………….

ระหว่างทางลงนั้น…….คนบนรถยังแน่นอยู่เลย  ทุกชีวิตแบ่งพื้นที่เท่าหนูดิ้นตายให้พวกกรูเดิน …. แต่พวกกรูไม่ใช่หนู่นี่หว้า

แต่ละคนพยายามเบียดเซียดฝูงชน (หนุ่ม ๆ เทคนิคสัตหีบ) ออกมาเพื่อให้ถึงประตูรถ  วินาทีนั้น  ……..

กรูจินตานาการ "ถ้าพวกมันนะยืนหันหน้าเข้าหากันแล้วกรูเดินออกระหว่างกลางช่องที่มันยืน รับรองได้เลย 

กรูกับเพื่อน ๆ ท้อง กันทุกคน  แล้วไม่ต้องตามหาพ่อของเด็กเลยนะมรึง….หาไม่เจอแน่ ๆ เลย 

ดีที่มันหันก้นเข้าหากัน  แต่กะนั้นก้อเหอะ  ก้นเด็กเทคนิคแต่ละคนขอบอกงอนกว่าก้นกรูอีก 

แต่ละคนก้นแน่นเปรี้ย เด้งสู้กันทุกคน  (คงไม่ใช่กรูคนเดียวนะที่คิดเพื่อน ๆ กรูก้อคงคิดแต่ไม่มีใครกล้าพูดเหมือนกรู)

แต่…..อย่าคิดว่าเหตุการจะจบเพียงเท่านั้น

ปรากฏว่าสิ่งที่กรูเห็นนั้นมันมิใช่ น.ย. แต่อย่างใด  มันเป็นอะไรก้อไม่รู้………  ซึ่งอีกไกลมากกว่าจะถึง น.ย.

(รู้ที่หลังว่า ตอนกรูลุกนั้น ก่อนวันเตาถ่านเสียอีก อิอิอิ)

คิดดูว่าจะเกิดอะไรขึ้น  คนบนรถยืนกันแน่นสองแถว  บวกกับ อีพวกทริปโลตัสไปอีกแถวเป็น 3 แถว 

รถ 57 ก้อปั่นปวนนะซิท่าน  คนจะลงก้อลงไม่ได้  คนบนรถก้ออึดอัดหายใจไม่ออก

(แต่ละคนบนรถนั่งด่าพวกกรูในใจกรูรู้  แต่ไม่สน  ทำไงได้  ก้อกรูไม่รู้นี่หว้า….)

โชคดีที่กรูยืนใกล้ประตูรถที่สุดสบายกว่าใคร (เพราะกรูคนนำนี่หว้า)  แต่ก้อมีน้องดรีมมายืนใกล้ ๆ

ด้วยความที่แสนจะอายไม่รู้ทำไรเลยคุยกับดรีมไปว่า  "อีกไกลไหมหว้ากว่าจะถึง???"

เท่านั้นเองก้อมีเสียงจากเมียน้อยกระเป๋ารถเมล์ (ไม่ใช่หรอกคนขึ้นรถแหละมันใกล้ลงเลยมายืนใกล้ ๆ ประตู) พูดขึ้นว่า

"อีกไกลมากกกกกกกกกกกกก น้อง น้องเล่นลุกแบบนี้  ใคร ๆ เป็นคนนำทริปนี้เนี้ยพี่อยากรู้จิง ๆ" 

ลากเสียงตามตัวหนังสือด้วยถึงจะเหมือนที่นังเมียน้อยฯ มันพูด  ไม่งั้นไม่สมจริงสมจัง

เท่านั้นเอง  ด้วยความที่เป็นคนยอมคน  ไม่กล้าพูดตอบโต้  ได้แต่พูดไปว่า

"ก้อมีแต่คนไม่รู้จักทางนี่  จะให้ทำไงได้ล่ะ"  ทำน้ำเสียงตามปกติแบบไม่สู้คนตามประสากรูเอง

มันไม่จบ ๆ ยังแรดตอบกลับมาอีกว่า "ทำมัยไม่ถามทางคนอื่นล่ะ  ก่อนลุกมา"

อี…เอ้ยกรูนั่งเบาะหลังสุด  ไอ้เด็กรถก้ออยู่หน้าสุดให้กรูตะโกนถามกับเครื่องปรับอากาศรถหรือยังไง…

ก้อกรูไม่รู้จักทาง บวกกับคนบนรถ(ผู้ชาย)มันเยอะจนกรูงงนี่ว่า แล้วมึงจะเอาไง ให้กรูลงไปกราบขอโทษไหม

สิ้นเสียงสุดท้ายที่มันตอบกลับกรูมา  กรูอึ้ง อีนี่กะไม่จบ  กรูก้อคิดคำที่จะไปต่อกับมันไม่ทันเพราะกรูอายมากตอนนั้น

คราวนี้นังเมียน้อยฯ ก้อจัดแจงจัดคนลงจากรถทันที  คนนั้นลงตรงนั้น  คนนี้ลงตรงนี้  แต่อีนี่ยืนขวางทาง อี…เอ้ย

ระหว่างนั้น  กระเป๋ารถเมล์โดยคนขับด่าคับท่าน  ว่าทำมันไม่จัดคน มันเลยขึ้นไปจัดคนพร้อมทั้งหาสาเหตุว่าเป็นเพราะอะไร

สุดท้ายมันมาสรุปใกล้ ๆ พวกกรูว่า "ทริปโลตัส" นี่เองที่ทำรถมันปั่นปวน …..  อีห่ากรูอายจะตายอยู่แล้วไม่ต้องย้ำได้ไหม

ช่างมันกรูไม่สน  ซักพัก (ใหญ่ ๆ ถึงใหญ่มาก)  ก้อถึงที่ที่กรูลง  แต่กรูไม่มองไปทางรถเลยนะ  หันหลังให้แมร่งเลย

กัวคนบนรถมองด้วยสายตาเหยียดหยาม  ซักพักรถเมล์มรณะก้อวิ่งออกจากจุดที่มันปล่อยพวกกรูลง  ตรงจุดหมายที่กรูต้องการ

ถึงร้านอาหารที่พวกกรูต้องมาแล้ว (ร้านอิ่มจัง) …..กิน ๆ ๆ ๆ ระหว่างกินก้อเล่าเรื่องให้เพื่อนฟัง

กลายเป็นเรื่องตลกไปเลยที่กรูโดนคนประนามมานี่ ให้ตายซิเพื่อน ๆ  แทนที่จะช่วยกันอวยพรให้นังเมียน้อยกระเป๋ารถเมล์

พวกกรูก้อกิน บุปเฟ่ กันไป หมดไปประมาณ 3,200 บาท กับ 23 ชีวิตกระมั๊ง  ไม่แพงนะกรูกว่า….

 

21.30 น.

กลับถึงบ้านในค่ายทหาร (ค่าย ก.ร.)  ที่พักพวกกรูคืนนี้  บางคนอาบน้ำ  บางคนซักแห้งตามประสาเพื่อนอนเอาแรง

แต่…เหตุการณ์ไม่คาดฝันก้อเกิดขึ้น  เพื่อน ๆ ส่วนใหญ่ลุกขึ้นมาฝีกสมองด้วยการนับเลขกันแบ่งเป็นสองวง…

ได้ข่าวว่าน้องอ้อม  กะจะหาค่ารถกลับบ้าน (ได้ข่าวว่าน้องอ้อมเสีย) 

 

08/11/2550

09.30 น.

เพื่อน ๆ ทั้ง 23คน + 2 คนที่มาเพิ่มตอนเช้าก้อมาถึงที่ท่าเรือพร้อมขึ้นเรือเพื่อมุ่งหน้าสู่เกาะขาม

เรือที่นั่งเป็นเรือท้องกระจก  สำหรับการดูปะการังโดยเฉพาะ มั๊ง (สภาพน้ำซึม ๆ เข้ามาในตัวเรือ  กระจกทุกบานพร้อมจะแตก)

 

10.00 น.

เรือท้องกระจกถึงเกาะขาม  ระหว่างที่จะเข้าจอดคุงพี่คนขับเรือขับเรือพาดูปะการังหน้าหาด สวยดี สวยกว่ากรูดำดูเองอีก

ตอนกรูดำดูรอบที่แล้ว  สวยก้อไม่สวย  ว่ายน้ำไม่เป็นอุตสาห์อยากดู  เกือบตายเสียดายชีวิตแย่ถ้าตายไปรอบนั้น

(คงไม่ได้กลับมาครองรักกับพี่เป้อีกเป็นแน่แท้แล้วชีวิตนี้  ไม่งั้นนะพี่เป้แมร่งอยู่คนเดียวแน่เลย)

เล่นน้ำ บวกกับถ่ายรูปเป็นที่ระลึก (หรือป่าวเพราะไม่เห็นทะเลยเลยเห็นแต่หน้าพวกกรูกันทั้งนั้น)

เสียดายนังเจนนี่ไม่ได้มา  ไม่งั้นนะ หล่อนก้อได้มาถ่ายรูปกะพวกฉันแล้ว…  ไว้รอบหน้าแล้วกันนะมรึง

อ๋อลืมบอกไป  พี่คนขับเรือ…ตอนคับเรือช่วยปิดโทรสับได้ไหม  เพราะพี่แกคุยโทรสับก้อดับเครื่องเรือแล้วเมือไร

คุงน้องจะถึงซะที  รู้ป่าวว่าคนมันเมาเรือนะเฟ้ย………

 

15.00 น.

ทุกคนขึ้นจากน้ำ  ล้างเนื้อล้างตัวพร้อมจะกลับเข้าฝั่ง (เค้าห้ามสระผม  แต่ถ้าเค้าไม่รู้ไม่เป็นไรใช่ปะ  เพราะกรูสระ อิอิอิ)

 

16.00 น.

พวกกรู 9 ชีวิต (ที่มาพร้อมกันรอบแรก แต่เปลี่ยนจาก จิ เป็น หน่อย)  ได้ขึ้นรถเมล์ 57 (แต่ไม่ใช่คันเดิมนะเฟ้ย) กลับ

ระหว่างทางก้อตามเคย  ทางผ่านเทคนิคสัตหีบนี่หว้า  มันก้อขึ้นตามประสามัน  จะกลับบ้านนี่

กรูหลับคับท่าน  หลับยาว  แต่ระหว่างทางเหมือนรู้สึกว่ามีรังสีอะไรบางอย่างกำลัง ส่งผ่านมาถึงตัว

กรูมองไปตามรังสีนั้น  พบเด็กเทคนิคสองคนหน้าตาพอดูได้ (พี่เป้หล่อกว่าเยอะ)  กำลังคุยกันแล้วหันมาทางกรูเหมือนนินทา

ในใจกรูคิด  มันคงนินทาท่านอนกรูมั๊ง (กรูง่วง บวกกับตอนนั้นรู้สึกว่าตัวเองก้อดูไม่ดีอยู่ด้วยตอนนั้น) เลยแกล้งหลับต่อ

ด้วยท่าที่ดูดีขึ้นกว่าเดิมมั๊ง (กรูไม่รู้นี่ตอนนั้นไม่มีใครบอกกรูว่าดูดีหรือยัง  กรูคิดเอาเอง)

 

18.30 น.

รถเมล์ 57 เข้าจอดที่ตลาดหนองมนจุดหมายปลายทาง …

ข่าวดีเข้าหู… จำไอ้เด็กเทคนิคสองคนนั้นได้ปะ  แมร่งกรูรู้แล้วมันนินทาอะไรกรู 

มันจำกรูได้ว่ากรูเป็นคนทำรถ 57 ปั่นปวนตอนขาไป  ทำมัยโลกแมร่งกลมแบบนี้  แล้วทิศที่มึงเดินทางแม่งเสือกแปลก ๆ อีก

เพื่อนกรูบอกว่ามันนินทาว่า "นี่ไง…ผมเงา ๆ ที่ตอนนั้นอ่ะ (ระบุเพศของกรูลงไปในช่องว่างนะ)  ไอ้ห่าเสือกจำได้ทำมัยว่ะ

อย่างนี้มรึงสังเกตุกรูอยู่อ่ะดิ  ชอบผมกรูใช่ปะ  อยากมีผมแบบกรูหรอมรึง…..แอบหรือป่าวว่ะ

 

อ่ะกรูกลับถึงบ้านโดยสวัสดิภาพแล้ว   หวังว่าคงอ่านถึงตอนนี้กันนะเฟ้ย……..

ไปงาน Thanks พี่ ก่อน  แล้วจะเอารูปมาอวด  ใน spaces กะใน hi5 ติดตามกันนะ

 

ปล. สนุกดีเน้อว่าไหมเพื่อน ๆ ทั้งภาคปก ภาคเปเลย  เอาไว้คราวหน้าไปกันใหม่  แล้วทำเซ่อร์ไพส์กรูอีกนะ "หอยพัทยา"

 

 

อักษร 44 ตัวกับความหมายคำว่าเพื่อน

	ก – เ ก็ บ เ ร า ไ ว้ ใ น ใ จ ข – เ ข้ า ใ จ เ ร า ค – ค อ ย เ ป็ น กำ ลั ง ใ จ ใ ห้ เ ร า ง – ง้ อ เ ร า เ มื่ อ รู้ ตั ว ว่ า เ ข า ผิ ด จ – จั บ มื อ เ ร า เ มื่ อ ต้ อ ง ก า ร กำ ลั ง ใ จ ฉ – เ ฉ ย กั บ ค ว า ม ใ จ ร้ อ น ข อ ง เ ร า ช – ช่ ว ย เ ห ลื อ เ ร า ซ – ซื่ อ สั ต ย์ กั บ เ ร า ญ า ติ ดี กั บ เ ร า  เ ส ม อ ด – เ ดิ น เ คี ย ง ข้ า ง เ ร า ต – ติ ด ต า ม ข่ า ว ค ร า ว ค ว า ม เ ป็ น ไ ป  ข อ ง เ ร า ถ – ไ ถ่ ถ า ม ทุ ก ข์ สุ ข ท – ทำ ใ ห้ ชี วิ ต ข อ ง เ ร า เ ป ลี่ ย น ไ ป ธ – ธั ม ม ะ ธั ม โ ม กั บ เ ร า น – นั บ ถื อ เ ร า แ ล ะ น่ า รั ก ใ น ส า ย ต า ข อ ง เ ร า บ – บ อ ก ค ว า ม จ ริ ง แ ก่ เ ร า ป – ป ล อ บ ใ จ เ มื่ อ เ ร า ท้ อ ผ – ผ า ย มื อ ต้ อ น รั บ เ ร า เ ส ม อ ฝ – ฝ า ก ค ว า ม จ ริ ง ใ จ ไ ว้ กั บ เ ร า พ – เ พิ่ ม พ ลั ง ใ ห้ แ ก่ เ ร า ฟ – ฟั ง เ ร า เ ส ม อ ภ – ภู มิ ใ จ ใ น ตั ว เ ร า ม – ม อ บ สิ่ ง ดี ดี แ ก่ เ ร า ย – ย ก โ ท ษ ใ ห้ กั บ ข้ อ ผิ ด พ ล า ด ข อ ง เ ร า ร – รั ก ที่ เ ร า เ ป็ น เ ร า ล – ล ะ เ อี ย ด อ่ อ น กั บ ค ว า ม รู้ สึ ก ข อ ง เ ร า ว – ไ ว้ ใ จ เ ร า ศ – ศึ ก ษ า นิ สั ย ที่ แ ท้ จ ริ ง ข อ ง เ ร า ส – สั ง เ ก ต ค ว า ม เ ป ลี่ ย น แ ป ล ง ใ น ตั ว เ ร า ห – เ ห็ น คุ ณ ค่ า ข อ ง เ ร า อ – อ ธิ บ า ย ใ น สิ่ ง ที่ เ ร า ไ ม่ เ ข้ า ใ จ ฮ – เ ฮ ฮ า กั บ เ ร า ไ ด้ ทุ ก เ ว ล า

 

เข้ากับช่วงสอบดี

 

 

คาถาเรียนเก่ง

ปาเจรา จริยาโหตุ ..สถานบริการสุรา.. ตำราบ่สน
ข้าฯ ขอเคารพน้อมสักการ แด่… ผับ เธคนาจารย์
และวีดีโอเอ็กซ์ศึกษา.. ทั้งอินเตอร์เนทผู้ประกาศวิชา
อบรมจริยา.. แก่ข้าในกาลปัจจุบัน
ข้าฯ ขอเคารพสุราทุกๆวัน …สามกลมหนึ่งวัน
หนึ่งวันเรียนสามวิชา ..ขอเดชเครื่องถ่ายเอกสารและโพยมา
อีกเครื่องมือสื่อสารพกพา… ปัญญาให้เกิดแตกฉาน
อุตส่าห์มานั่งเรียนทุกๆวัน ….เรียนไปก้อปวดกระบาล
ฉะนั้นอย่าเรียนมันเลย….. (กราบ)

………………………………………………………………………..

 

ความหมายของเกรด A-F (V.1)
>A = animal สมองน้อย
>B = basic ก็แค่พื้นๆ
>C = common ธรรมดา งั้นๆ
>D = diligent ฉลาด หลักแหลม
>F = fever เก่งจนเกิดกระแสความดัง

……………………………………………………………………………

 

ความหมายของเกรด A-F (V.2)

อันเกรด A เขาว่าเหมือนเช่นสัตว์ วันๆฟัดแต่ตำราน่าอดสู
A Animal สมองน้อยหงอยน่าดู สงสัยครู ให้ได้ไง ไม่ค่อยเจอ

B Basic ใครๆก็ทำได้ เพราะมันง่ายกันไปจนน่าขำ
คนว่า"เบ" เกินไปเลยไม่ทำ กลัวตอกย้ำความเบสิกสะกิดใจ 

C Common แบบนี้สิใช้ได้ คนทั่วไปยอมรับและนับถือ
เกรดแบบนี้ได้มาเรียก "ฝีมือ" แต่ก็ถือว่ายังอ่อนเกินไป 

D Deligent เกรดสุดฮิตของคนขยัน ฟิตทั้งวันแต่เลคเชอร์ไม่เคยสน
conc. วิชา จีบสาว ม่อเกินทน สุดยอดคน นายเยี่ยมมาก พูดจากใจ

เกรดใดๆไม่เท่า F Fever ได้กันเกร่อรู้ทั่วถึงไหนๆ
ใครได้มา ก็ Fever น่าชื่นใจ แล้วค่อยไป เรียนซัมเมอร์ ด้วยกันเอย

……………………………………………………………………….

ให้เครดิต คอมเม้นเพื่อน ๆ ใน hi5